Het was moederdag vandaag. Een mooie dag om te vieren, als je het geluk hebt dat je moeder nog leeft en/of je zelf moeder bent en je met je moeder en je kind(eren) een goede relatie hebt. Maar helaas heeft niet iedereen dat geluk.
Zelf werd ik vandaag verwend met een heerlijk luxe ontbijtje met zelf-geperst sap, beschuit met aardbeien en een prachtige bos bloemen van mijn zoon. Het was vandaag bovendien precies 15 jaar geleden dat ik zijn (adoptie)moeder zou worden. 15 jaar geleden kregen wij het telefoontje van het adoptiebureau dat we hem mochten adopteren en zagen we voor het eerst een foto van hem. We waren meteen verkocht. Het zou nog 2 maanden duren voor we hem in onze armen mochten sluiten, maar vanaf die dag voelde ik me moeder. Dat voelde als een grote verantwoordelijkheid (niet alleen naar hem, maar ook naar zijn biologische moeder), het was spannend (kunnen wij dit wel? zal hij zich wel aan ons kunnen hechten?), maar het was vooral blijdschap waardoor ik werd overspoeld: dat ik de kans kreeg voor een kind te zorgen, hem te zien opgroeien en hem bij te staan op zijn pad om zichzelf te ontdekken en ontwikkelen.
Op een dag als vandaag realiseer ik me hoeveel geluk ik heb, dat ik – ondanks dat ik zelf geen kinderen baarde – toch moeder werd. En dat van een prachtige jongen, inmiddels een jongvolwassen vent, waar ik heel trots op ben. Maar ik realiseer me ook dat er mensen zijn met minder geluk, voor wie Moederdag een heel pijnlijke dag kan zijn. Zoals de biologische moeder van mijn zoon, die niet zulke mooie bloemen krijgt op Moederdag. Zoals de dame die bij mij in therapie kwam omdat ze ongewenst kinderloos is en daar op Moederdag extra mee geconfronteerd wordt. Zoals de moeder, wier kind het contact met haar heeft verbroken. Zoals het meisje dat haar moeder op jonge leeftijd verloor, toen niet kon rouwen en daar 20 jaar later alsnog mee geconfronteerd wordt, nu haar situatie eindelijk veilig genoeg is om te rouwen.
kunstzinnige therapie bij moederdagblues
Is moederdag voor jou ook zo’n moeilijke dag? Heb jij last van ‘moederdagblues’? Mis je je (overleden) moeder of kind? Had jij graag moeder willen zijn, maar is het moederschap je (nog) niet gegeven? Heb jij een een moeizame relatie met je moeder of kind? Heb je dingen gemist in je jeugd, die je als kind van je moeder (of vader) nodig had? Of probeer je nog steeds te voldoen aan de verwachtingen die je ouders van je hadden/hebben?
Dit zijn allemaal thema’s waar je met kunstzinnige therapie mee aan de slag kunt gaan: het verwerken van rouw- en verlies, zelfzorg, zelfacceptatie, mogen zijn wie je bent en de (soms goedbedoelde) verwachtingen van je ouders loslaten, leren je grenzen te ervaren en te bewaken, etc.
Ben je nieuwsgierig of kunstzinnige therapie ook iets voor jou kan betekenen? Neem dan gerust contact met me op.
