Mag een mens ook verdriet hebben?
Het valt niet altijd mee om aan jezelf en aan anderen toe te geven dat je verdriet hebt, misschien zelfs wel in de rouw bent. Vaak gaan we daar liever aan voorbij, dan dat we gevoelens van verlies en rouw toelaten en erkennen. We vertellen elkaar (en onszelf) veel liever hoe goed het met ons gaat. Maar hoe langer je gevoelens van rouw en verlies wegdrukt, hoe langer je er uiteindelijk last van houdt. Een voorbeeld.
Wat kunstzinnige therapie kan doen bij rouw en verlies
Een dame kwam bij me met de klacht dat ze niet meer kon genieten, ondanks het mooie weer en het feit dat in haar leven eigenlijk alles goed ging. Ze voelde zich verdrietig om een reden die ze zelf – en de mensen in haar omgeving – niet belangrijk genoeg vond om na vele jaren nog verdrietig om te zijn: een lege-nest-syndroom. Dit maakte dat ze haar verdriet had genegeerd en weggedrukt. Ook voelde ze zich eenzaam en doelloos: haar kinderen waren uitgevlogen en het ging goed met ze, maar wie had haar nog nodig? Ze miste haar kinderen. En ze miste een (nieuwe) missie in haar leven. Door in de therapie deze gevoelens te erkennen en op papier te verbeelden, kwam er al na enkele sessies rust over haar. Ze kocht voor zichzelf een tekenboekje en maakte een tijd lang elke avond een tekeningetje van haar gevoelens van die dag. Ze sliep daarna beter dan ze in jaren geslapen had, vertelde ze, en er kwam weer ruimte voor andere gevoelens dan verdriet en gemis. Ze had een heerlijke vakantie, waarvan ze weer kon genieten.
Dit is een mooi voorbeeld van wat kunstzinnige therapie kan doen bij rouw en verlies. Of het nou gaat om “grote verliezen”, waar iedereen begrip voor heeft, of “kleine verliezen”, die minder zichtbaar of invoelbaar zijn voor je omgeving, ik wil graag met je aan de slag, als je je verdriet een plekje wilt geven.
